Co to jest karate?
Czym jest karate, chyba nie trzeba nikomu mówić, jednak z czego dokładnie składa się ta sztuka walki, nie każdy wie. Wspomnieć należy, że karate jest sportem i sztuką walki, a jego początków należy szukać w Okinawie, w Japonii. Nie ulega wątpliwości, że karate swoim zasięgiem obejmuje cały świat i jego popularność nie spada. Warto również wiedzieć, że na chwilę obecną mamy już ponad 100 różnych stylów tej sztuki walki. Dzisiaj postaramy się przedstawić kilka podstawowych informacji z tym związanych, by przybliżyć nie tylko historię powstania karate, ale spróbować wyjaśnić, na czym ono polega. Zachęcamy do lektury.
Co oznacza słowo „karate”? Etymologia
By zrozumieć czym właściwie jest karate, należy skupić się na etymologii tego słowa. Co prawa nazwaliśmy je sportem i sztuką walki, ale nie tylko o aktywność fizyczną tutaj chodzi. Karate to coś znacznie więcej. Co? Już odpowiadamy. Otóż w języku japońskim słowo „kara” znaczy „pusta” (czyli bez broni), „te” – „ręka”. Pełna zaś nazwa „karate-dō” lub „karate-jutsu” oznacza „drogę (sposób) pustych rąk”. Warto jednak wspomnieć, że pierwszy zapis, jaki został udokumentowany, dotyczy homofonu (czyli słowa wymawianego tak samo jak inne słowo, ale różniące się znaczeniem – chodzi o fonetyczny zapis) z roku 1905 i jest autorstwa autorstwa Nagashige Hanagusuku. Wygląda on tak: 空手.
Ale jak to ma się do „pustej ręki”? Otóż karate, jak zostało już wspomniane, to sztuka walki stworzona w Okinawie jaki metoda samoobrony bez użycia jakiejkolwiek broni. Ponadto sama nazwa „karate” została zatwierdzona 11 lat po tym, gdy udokumentowano jej pierwszy zapis, czyli w 1936 roku, przez mistrzów z Okinawy, do których należy zaliczyć Kentsū Yabu, Chōmo Hanashiro, Chōshin Chibana, Chōjun Miyagi, Chōki Motobu.
Informacje ogólne o karate
Nie da się ukryć, ze od chwili powstania, karate znacznie już ewoluowało. Ponadto zaznaczyć należy, że powstało wiele różnych stylów, w których aspekt realnej walki nadal został zachowany, a wręcz rozwinięty. W tym momencie warto również wspomnieć, że w niektórych stylach doszło do pewnych zmian w karate, gdzie zmniejszono nacisk kładziony na utylitarny system walki (u należy wspomnieć o karate okinawskim) na system doskonalenia się pod względem psychofizycznym. I właśnie w tym aspekcie psychofizycznym na pierwszym planie mamy aspekt „drogi” (o czym była już mowa), którą koczy się całe życie. Droga ta jest zaś symbolem niekończącego się procesu dążenia do doskonałości. W języku japońskim „droga” oznacza „dō”, a w chińskim tao (dao). Dlatego też, patrząc w tym aspekcie, niekiedy natrafiamy na nazwę „karatedo”.
Trzy podstawowe kierunki karate
- Karate klasyczne, głównie okinawskie, czyli tak zwane karate tradycyjne. W tych stylach więc rzadko kiedy przeprowadza się kumie, czyli po prostu sparing z uwagi na to, że karate ujęte jest tutaj jako walka na śmierć i życie.
- Większość stylów to karate rozumiane jako sport z elementami samoobrony, także więc z przeprowadzeniem zawodów.
- Karate rozumiane jako sposób psychofizycznego doskonalenia, które nie jest nastawione bezpośrednio na samoobronę, czy też rywalizację, przy jednoczesnym zachowaniu oryginalnych postaw i ruchów. Ujęcie to zdaje się być najbliższe taijiquan, czyli chińskiej sztuce walki, która związana jest z filozofią i traktuje się ją jako gimnastykę medytacyjną.
Kung Fu a karate
Mianem Kung Fu określa się zbiór chińskich sztuk walki, które wymagają od ćwiczących ogromnego skupienia i regularności. Ten styl walki trenuje się dla ciała i ducha oraz warto wiedzieć, ze dzieci się on na wiele szkół. Pierwotnie powstało ono z konieczności walki o pożywienie oraz konieczności obrony przed zwierzętami, a z upływem czasu nabrało charakteru walki pomiędzy ludźmi, kiedy powstawały plemiona oraz obozy o odmiennych poglądach. Przyjmuje się więc, że wzorując się na tej sztuce walki, powstała inna, nazwana karate.
Podsumowanie
Nie da się ukryć, że karate rozpowszechnione jest na całym świecie jako sport amatorski, dlatego też w większości stylów wykształciła się potrzeba stworzenia szczegółowej hierarchii stopni, które mają motywować ćwiczących do ciągłego rozwoju.
